W stosunku pracy wynagrodzenie i praca są względem siebie ekwiwalentne i wzajemne. Wyrazem tego jest zasada, że wynagrodzenie przysługuje tylko za pracę wykonaną. Za czas, kiedy praca nie jest wykonywana, pracownik zachowuje prawo do wynagrodzenia tylko jeżeli przepisy prawa pracy tak stanowią (art. 80 k.p.). Oznacza to, że żeby pracownik otrzymywał wynagrodzenie za czas, kiedy pracy nie świadczy, musi istnieć odrębny przepis, który taką sytuację przewiduje.
Wynagrodzenie za czas nieświadczenia pracy jest ustalane według różnych zasad.
Wynagrodzenie za czas gotowości do pracy.
Gotowość do pracy
Jeżeli pracownik był w gotowości do wykonywania pracy, ale z przyczyn dotyczących pracodawcy nie mógł jej wykonywać, przysługuje mu wynagrodzenie (art. 81 § 1 k.p.).
Aby móc powiedzieć, że pracownik jest gotowy do pracy, pracownik musi mieć:
– zamiar wykonywać pracę;
– faktyczną zdolność do wykonywania pracy,
– przejaw gotowości do wykonywania pracy
oraz pozostawać w dyspozycji pracodawcy.
Za stan, w którym pracownik jest gotowy do wykonywania pracy, a wykonywać jej nie może, musi być odpowiedzialny pracodawca.
Za czas niewykonywania pracy, kiedy pracownik był gotów do jej wykonywania, ale z przyczyn dotyczących pracodawcy nie mógł pracy wykonywać, przysługuje wynagrodzenie w wysokości wynagrodzenia wynikającego z osobistego zaszeregowania pracownika, określonego stawką godzinową lub miesięczną. Jeżeli taki składnik wynagrodzenia nie został wyodrębniony, pracownikowi przysługuje 60% wynagrodzenia. Wynagrodzenie to nie może jednak być niższe od minimalnego wynagrodzenia za pracę.
W taki sam sposób oblicza się wynagrodzenie należne w razie przestoju.
(źródło: Wynagrodzenia 2025. Dziennik Gazeta Prawna, Wydanie I/2025, marzec 2025r.)