VIII Niedziela zwykła, Rok C, 2 marca 2025r.
Syr 27, 4-7 Wypowiedzi człowieka ujawniają jego wartość
1 Kor 15, 54b-58 Przez Chrystusa zwyciężamy śmierć
Łk 6, 39-45 Z obfitości serca mówią usta
Jakże łatwo dostrzec u drugiego człowieka to, co niedoskonałe, złe, niewłaściwe… I dostrzegam to każdego dnia. Ale powinienem zobaczyć przede wszystkim w swoim życiu to, co trzeba zmienić na bardziej Boże, na lepsze. Nam udaje się to bardzo dobrze właśnie wobec… innych. Ktoś coś powiedział nie tak, jak mi się podoba. Ktoś mnie nie docenił. Ktoś przekroczył jakąś zasadę czy prawo. Ktoś myśli inaczej niż ja… A ja? A ja skupiam się na tym: „Jak mógł?!”. I nawet nie dostrzegam jak staję się, a może już stałem się człowiekiem małostkowym. Skupionym na tym, co prawie niedostrzegalne. Nie zauważam belki w moim oku: ciężaru serca, który jest ceną za bycie strażnikiem prawdy, poprawności, idealności… A może w tej przypowieści chodzi o to, abyśmy przestali widzieć drzazgę w oku drugiego człowieka i zobaczyli człowieka! Tak, jego samego, który przecież dźwiga jakąś historię życia, który się zmaga ze swymi słabościami, o którym tak naprawdę niewiele wiem. Zobaczyć więcej niż widać na pierwszy rzut oka, spojrzeć z miłosierdziem to znaczy być wielkodusznym. Nie sądźmy, nie oceniajmy… Któż dał nam do tego prawo? Ale… otwórzmy się na nasze własne nawrócenie. Zapytajmy naszych bliźnich, co według nich możemy w sobie zmienić, czego oni od nas potrzebują, co możemy im dać? Pozwólmy niech mówią… I wzbudźmy w sobie wielkoduszność: pomyślmy dobrze o sobie, o naszych bliźnich i o naszym Bogu!
o. Jakub Zawadzki SOCist.