Sto dwadzieścia siedem lat temu ze stalowni, tartaków i masarni na ulice Chicago wyszli robotnicy. Wyszli aby domagać się elementarnych praw dla siebie. Chodziło im o godziwą płacę za ciężką pracę i o ośmiogodzinny dzień pracy. Masowy zryw pracowniczy został wówczas stłumiony a przywódca tego strajku – Albert Parsons stracony. Ofiara ta nie poszła jednak na marne. Od tamtego momentu, czyli od 1 maja 1886 r. w całym świecie dzień pierwszomajowy należy do pracowników. Na ziemiach polskich już w 1890 r. na apel II Proletariatu robotnicy polscy wyszli tłumnie na ulice, aby publicznie żądać należnych praw.
Święto pracownicze w okresach dyktatur – komunistycznej we wschodniej Europie i faszystowskiej w Niemczech, zostało zamienione w partyjną galówkę. Skradzione święto, podobnie zresztą jak inne symbole narodowe, patriotyczne dopiero dzięki NSZZ „Solidarność” przywrócono do pierwotnego znaczenia. Jak co roku NSZZ „Solidarność” włącza się wspólnie z całym ruchem związkowym reprezentowanym przez Międzynarodową Konfederację Związków Zawodowych do godnego przypomnienia sensu tego święta. W 2013 roku dopominamy się, podobnie jak wtedy – w roku 1886 o zachowanie ośmiogodzinnej doby pracowniczej. Ta zdobycz świata pracy jest zagrożona decyzją rządzących aktualnie Polską. Razem z innymi środowiskami pracowniczymi i społecznymi zapowiadamy batalię przeciw kolejnej liberalizacji prawa pracy, czyli uszczuplaniu praw pracowniczych. Żądamy ograniczenia tzw. „umów śmieciowych”, pracy tymczasowej, zamachu na emerytury pracownicze.
Deklarujemy również dalsze wsparcie dla pracowników zagrożonych przedsiębiorstw w naszym regionie: Kieleckiej Kopalni Surowców Mineralnych, CPP „Prema”, Kowentu, Marywilu.
Solidarność pracownicza jest jedynym naszym orężem i z niego pragniemy skorzystać.
Waldemar Bartosz
PRZEWODNICZĄCY
Zarządu Regionu Świętokrzyskiego
NSZZ „Solidarność”