Kazimierz Pasternak
W nocy z 12 na 13 grudnia 1981 roku, wbrew obowiązującemu wówczas prawu, został wprowadzony na ternie naszego kraju stan wojenny, wymierzony ostrzem represji i zniewolenia w naród i dziesięciomilionową „Solidarność” torującą trudną drogę ku wolności i niepodległości Polski i innych krajów Europy Środkowo-Wschodniej będących w szponach sowieckiego totalitaryzmu. Noc ta, z soboty na niedzielę, z solidnym mrozem, okazała się dla tysięcy polskich rodzin dramatem. Uzbrojone patrole milicyjno – wojskowe brutalnie wyłapywały ludzi w ich własnych mieszkaniach, nie wyjaśniając o co chodzi, często wyważając zamknięte drzwi przy pomocy łomu po to, aby schwytać człowieka spod znaku „Solidarności”. Nie pomogły prośby i łzy najbliższych. Nieświadome dramatu małe dzieci z przerażeniem, w godzinach porannych doświadczały totalnej traumy nieobecności rodziców. Najbliżsi, sąsiedzi, ludzie dobrej woli spieszyli im z pomocą. Nikt jednak nie był w stanie odpowiedzieć na pytanie, co z uprowadzonymi? Gdzie są? Czy żyją? Tej nocy w całym kraju zostało internowanych ponad trzy tysiące osób. Wojciech Jaruzelski, stojący na czele Wojskowej Rady Ocalenia Narodowego (WRON), w przemówieniu radiowym wcześnie rano 13 grudnia oficjalnie poinformował o wprowadzeniu stanu wojennego, godziny milicyjnej, wszechobecnej cenzury, o wyłączeniu łączy telefonicznych i o restrykcjach wojennych z czołgami na ulicach włącznie. Skutki tego dramatu my, Polacy, odczuwamy do dzisiaj.
Co roku, 13 grudnia dla NSZZ „Solidarność” i wielu mieszkańców naszego kraju jest dniem hołdu dla ofiar stanu wojennego, modlitwy i zadumy. Tego dnia 2024r. w godzinach porannych pod tablicą okolicznościową umieszczoną na budynku Aresztu Śledczego w Kielcach, gdzie w stanie wojennym był obóz dla ok. 500 internowanych, zostały złożone kwiaty przez przewodniczącego Świętokrzyskiej „Solidarności” – Waldemara Bartosza i jego zastępców Mieczysława Gójskiego i Artura Jopka a także przez delegację Staropolskiego Stowarzyszenia Osób Represjonowanych z jej szefem Józefem Kuleszyńskim, przez delegację NSZZ „Solidarność” w Areszcie Śledczym, przez senatora Krzysztofa Słonia, przedstawiciela władz Kielc, kieleckiej Delegatury IPN, dyrekcję Aresztu Śledczego.
O godz. 18.00 w Kieleckiej Bazylice Katedralnej rocznicowej liturgii przewodniczył i homilię wygłosił Biskup Kielecki Jan Piotrowski, modląc się w intencji internowanych, więzionych, zastraszonych, pozbawionych pracy i chleba w trudnym czasie stanu wojennego. W homilii ks. biskup nawiązał do 40. rocznicy obrony przez uczniów z Włoszczowy krzyży, zdjętych ukradkiem przez władze szkolne ze ścian sal lekcyjnych. Te działania szkolnej dyrekcji spotkały się z protestem zarówno uczniów jak i rodziców wspieranych przez miejscowych księży. Ksiądz biskup w homilii podkreślił bohaterską postawę pokolenia Polaków z okresu „Solidarności” i stanu wojennego jako tych kochających swój kraj, dla których krzyż stał się niezawodną busolą w codziennym życiu. Nawiązując do współczesnych zagrożeń biskup przestrzegał, aby bezrefleksyjnie nie naśladować zlaicyzowanej Europy.
Waldemar Bartosz – przewodniczący Świętokrzyskiej „Solidarności” w swym wystąpieniu na zakończenie mszy świętej, dziękując biskupowi za przewodniczenie mszy świętej, przypomniał dramat stanu wojennego – wyłączone telefony, ofiary śmiertelne z powodu braku pomocy medycznej ale również obronę godności krzyży przez młodzież szkół włoszczowskich 40 lat temu. Podziękował biskupowi za naukę o Krzyżu, który prowadzi zarówno „Solidarność” jak i naród ku nadziei realizowanej we wspólnocie.
O oprawę muzyczną liturgii tradycyjnie zadbali filharmonicy kieleccy spod znaku „Solidarności”. Obecnych było 12 pocztów sztandarowych, w tym z NSZZ „Solidarność”, Pogotowia Ratunkowego i Armii Krajowej.
Po zakończeniu mszy świętej przed figurą błogosławionego księdza Jerzego Popiełuszki – Patrona NSZZ „Solidarność”, zostały złożone kwiaty i zapalone znicze przez delegacje „Solidarności” ze świętokrzyskich zakładów pracy, Zarządu Regionu Świętokrzyskiego NSZZ „Solidarność”, kombatantów, Senatu RP, Prezydenta Kielc, kieleckiego IPN, Świętokrzyskiego Centrum Ratownictwa Medycznego i Transportu Sanitarnego w Kielcach, przez Stowarzyszenie „Kielecka Rodzina Katyńska”.
Modlitwa – pieśń „Ojczyzno ma” i Hymn Solidarności – były ostatnimi akcentami tej uroczystości.
