Waldemar Bartosz
W kolejną rocznicę wprowadzenia stanu wojennego, Instytut Dziedzictwa Solidarności opublikował znaczącą publikację pt. „Jaruzelski i inni o stanie wojennym”. Jest to zapis dyskusji przeprowadzonej w Wojskowym Instytucie Historycznym w 1991r. dotyczącej okoliczności stanu wojennego. Materiał ten opracował dr Piotr Brzeziński i on też opatrzył posłowiem autorskim. Główne pytanie na jakie mieli odpowiedzieć dyskutanci dotyczyło ewentualnej groźby interwencji sowieckiej, aby spacyfikować 10 milionową „Solidarność”. Praktycznie wszyscy dyskutanci zgodzili się z tezą, że Związek Sowiecki nigdy nie zrezygnował z dominacji nad Polską, ale także, że nie planował interwencji wojskowej. Z ujawnionych na początku lat dziewięćdziesiątych XX wieku wybranych protokołów z posiedzenia Biura Politycznego KC KPZR wynika, że z politycznych i gospodarczych implikacji ewentualnego militarnego zaangażowania wojsk sowieckich na terenie Polski, zwłaszcza możliwych sankcji ekonomicznych ze strony krajów zachodnich, operacja taka byłaby niemożliwa. Tego typu myślenie dostojników sowieckich odczytać także można w tzw. Teczce Susłowa i książce Witalija Pawłowa. Pierwsza – tzw. Teczka Susłowa, wydana w 1993r. przez Interpress zawiera dokumenty przekazane przez Borysa Jelcyna na ręce Wałęsy. Zawierała informacje Biura Politycznego KPZR o przebiegu spraw w PRL i możliwych relacjach ze strony sowieckiej. Witalij Pawłow – były generał KGB, który w latach 1973-1984 kierował Grupą „Narew” KGB w Warszawie w swojej książce pt. „Byłem rezydentem KGB”, wydanej przez Polską Oficynę Wydawniczą BGW w 1994r. opisuje, ze swojego punktu widzenia przebieg wydarzeń w Polsce podczas tzw. karnawału „Solidarności” i po wprowadzeniu stanu wojennego.
Wszystkie te dokumenty i analizy pokazują, że Wojciech Jaruzelski realizował scenariusz sowiecki, tyle że rękami Ludowego Wojska Polskiego. Trudno taką rolę nazwać patriotyzmem. Kolejna książka potwierdza to przesłanie.